مقدمه: اتصال داربست سنتی ، سازه‌ای موقت با نقشی حیاتی

داربست‌ ها به عنوان سازه‌ های موقت، ستون فقرات ایمنی و دسترسی در هر پروژه عمرانی و ساختمانی به شمار می‌ روند. هدف اصلی از برپایی آن‌ ها، ایجاد یک بستر کاری امن و پایدار برای دسترسی کارگران به ارتفاعاتی است که فراتر از قد انسان است. این سازه‌ های موقت کاربردهای گسترده‌ ای دارند که از نماسازی، نقاشی و تعمیرات ساختمان‌ ها گرفته تا شمع‌ بندی، کفراژبندی سقف‌ ها و حتی برپایی غرفه‌ های نمایشگاهی و نصب بنر را شامل می‌ شود.

در میان انواع داربست‌ ها، داربست سنتی فلزی به دلیل استحکام و انعطاف‌ پذیری بالا، همچنان پرکاربردترین گزینه محسوب می‌شود. با این حال، ایمنی و پایداری این سازه به شدت به نحوه اتصال اجزای آن به یکدیگر وابسته است. در واقع، اتصالات در داربست سنتی، نقشی فراتر از یک رابط ساده ایفا می‌ کنند و به عنوان قلب تپنده سیستم، مسئول انتقال بار، مقاومت در برابر نیروهای جانبی و حفظ یکپارچگی ساختار هستند.

آناتومی یک داربست سنتی: آشنایی با اصطلاحات و اجزای کلیدی

برای درک عمیق‌ تر سازوکار اتصالات، ابتدا باید با اجزای اصلی یک داربست سنتی آشنا شویم. این سازه از مجموعه‌ ای از لوله‌ ها و قطعات فلزی تشکیل شده که هر یک وظیفه مشخصی را بر عهده دارند:

• استاندارد (Standard) یا پایه: این اجزا، لوله‌ های عمودی فولادی هستند که اصلی‌ ترین وظیفه، یعنی تحمل بار وزن سازه و کارگران، بر عهده آنهاست. استانداردهای رایج از لوله‌ های فولادی درزدار با قطر ۴۸.۳ میلی‌ متر و ضخامت ۲ تا ۲.۵ میلی‌ متر ساخته می‌ شوند.
• لجر (Ledger): لوله‌ های افقی که پایه‌ های عمودی (استانداردها) را در راستای طول داربست به یکدیگر متصل می‌ کنند و یک شبکه افقی ایجاد می‌ کنند.
• ترانزوم (Transom) یا دستک: لوله‌ های افقی هستند که پایه‌ ها را در راستای عرض به هم متصل کرده و به عنوان تکیه‌ گاه اصلی برای تخته‌ های سکوی کار عمل می‌ کنند.
• بریس (Brace) یا مهار: لوله‌ هایی که به صورت اریب و ضربدری نصب می‌ شوند. این اجزا، به طور چشمگیری پایداری و استحکام جانبی سازه را در برابر باد و بارهای جانبی افزایش می‌ دهند.
• بیس پلیت (Base Plate) یا کفشک: یک صفحه چهارگوش فلزی است که در زیر پایه‌ های عمودی قرار می‌ گیرد و وظیفه توزیع یکنواخت بار داربست بر روی سطح زمین را بر عهده دارد. در زمین‌ های نرم، برای افزایش استحکام، از ورق‌ های فلزی یا چهار تراش چوبی در زیر کفشک استفاده می‌ شود.
• تخته کار (Plank) یا الوار: تخته‌ هایی از جنس چوب یا فلز هستند که سکوی کار را برای حرکت و انجام فعالیت کارگران فراهم می‌ کنند. این تخته‌ ها باید از ضخامت و عرض استاندارد برخوردار باشند.
• بست (Coupler): کوچک‌ ترین و در عین حال حیاتی‌ ترین جزء داربست است که لوله‌ ها را به یکدیگر متصل می‌ کند. انواع مختلف بست، کاربردهای گوناگونی دارند و انتخاب صحیح آن‌ ها مستقیماً بر ایمنی کل سازه تأثیر می‌ گذارد.

پارادوکس سادگی در داربست سنتی، از جزء تا سیستم

در نگاه اول، داربست سنتی سازه‌ ای ساده و ابتدایی متشکل از لوله‌ ها و بست‌ ها به نظر می‌ رسد. این سادگی ظاهری، گاهی اوقات این تصور را ایجاد می‌ کند که نصب آن نیازمند تخصص بالایی نیست. با این حال، این دیدگاه ساده‌ انگارانه یک پیچیدگی فنی و ایمنی نهفته را پنهان می‌ کند که بی‌توجهی به آن می‌ تواند عواقب فاجعه‌ باری داشته باشد. هر جزء داربست، به تنهایی، عملکردی مشخص و محدود دارد، اما وظیفه اصلی در تبدیل این اجزا به یک سازه یکپارچه، پایدار و ایمن بر عهده اتصالات و روش نصب آنهاست.

انتخاب اشتباه نوع بست برای یک اتصال خاص یا عدم رعایت استانداردهای فنی در نصب، می‌ تواند نقطه ضعفی ایجاد کند که کل سازه را در معرض خطر ریزش قرار می‌ دهد. به عنوان مثال، در حالی که بست‌های چهارپیچ برای اتصالات ۹۰ درجه ایده‌ آل هستند، استفاده از بست‌ های گردان برای مهاربندی مورب ضروری است. این تفاوت در کاربرد نشان می‌ دهد که داربست‌ بندی یک سیستم مهندسی دقیق است که در آن، کوچک‌ ترین جزء (یک بست)، بر استحکام و ایمنی کل سازه تأثیر مستقیم دارد. بنابراین، علی‌ رغم ظاهر ساده، نصب آن یک هنر-علم است که فقط از عهده متخصصان برمی‌ آید.

انواع بست‌ های داربست: قلب تپنده ایمنی

بست‌ های داربست نقش محوری در اتصال لوله‌ ها و ایجاد شبکه‌ ای محکم و پایدار ایفا می‌ کنند. شناخت انواع این بست‌ ها و کاربرد دقیق هر یک، برای تضمین ایمنی پروژه حیاتی است.

بست‌ های ۹۰ درجه: ستون فقرات اتصالات

این بست‌ ها پرکاربردترین نوع اتصالات در داربست سنتی هستند و برای اتصال لوله‌ ها به صورت عمود بر یکدیگر (با زاویه ۹۰ درجه) استفاده می‌ شوند.

• بست چهارپیچ: این بست، رایج‌ترین و پرکاربردترین نوع اتصال است که برای ایجاد اتصالات صلیبی و با زاویه ۹۰ درجه بین لوله‌ ها به کار می‌ رود. بست چهارپیچ از دو برگه و یک کنده تشکیل شده و توسط چهار پیچ، مهره و واشر محکم می‌ شود. وزن این بست‌ ها معمولاً بین ۱۳۰۰ تا ۱۶۵۰ گرم است.
• بست دوپیچ: همانند بست چهارپیچ، برای اتصالات ۹۰ درجه استفاده می‌ شود اما نصب آن با سرعت بیشتری انجام می‌ گیرد. این بست نیز مقاومت کششی و فشاری مطلوبی ارائه می‌ دهد.

بست‌ های انعطاف‌ پذیر: راه‌ حل‌ های خلاقانه

این نوع بست‌ ها امکان اتصال لوله‌ ها را در زوایا و موقعیت‌ های غیرمعمول فراهم می‌ کنند.

• بست گردان (۳۶۰ درجه): این بست‌ ها که به نام بست ۳۶۰ درجه نیز شناخته می‌ شوند ، برای اتصال لوله‌ ها در هر زاویه‌ ای به یکدیگر کاربرد دارند. بست گردان به ویژه برای مهاربندی مورب (Bracing) و افزایش استحکام جانبی سازه ضروری است. این بست‌ ها در انواع ۲، ۴، ۶ و ۸ پیچ تولید و عرضه می‌ شوند و وزن تقریبی آن‌ ها حدود ۱۷۵۰ گرم است.
• بست اچ (H) یا آهنگیر: این بست به طور خاص برای اتصال داربست به تیرآهن یا سازه‌ های اصلی ساختمان به کار می‌ رود و مقاومت فوق‌ العاده‌ای در برابر بارهای سنگین دارد.

بست‌ های تخصصی و کاربردی

علاوه بر بست‌ های اصلی، اتصالات دیگری نیز برای کاربردهای خاص در داربست‌ بندی استفاده می‌ شوند:

• بست مغزی (Spigot Joint Pin): این بست‌ ها از جنس داکتیل (چدن نشکن) هستند و برای تقویت استحکام لوله‌ های عمودی که روی هم قرار می‌ گیرند، کاربرد دارند. استفاده از بست مغزی در داربست‌ هایی با ارتفاع بیش از ۶ متر الزامی است تا پایداری سازه تضمین شود.
• رابط لوله‌ ای (Sleeve Coupler): این بست جهت اتصال دو لوله به صورت هم‌ راستا (در یک امتداد) استفاده می‌ شود. این رابط‌ ها در دو مدل ۱۷ و ۲۰ سانتی‌ متری در بازار موجود هستند.
• بست تخته‌گیر: این بست برای اتصال و محکم کردن تخته‌ های سکوی کار به لوله‌ های داربست استفاده می‌ شود. استفاده از این بست، از جابجایی و لغزش تخته‌ ها جلوگیری کرده و ایمنی کارگران را به طور چشمگیری افزایش می‌ دهد.

دوام در برابر هزینه: مقایسه بست‌های فورج و ریخته‌ گری

انتخاب جنس بست‌ های داربست یک تصمیم کلیدی است که بر هزینه اولیه، دوام و مهم‌ تر از همه، ایمنی پروژه تأثیر مستقیم دارد. در بازار، دو نوع اصلی از بست‌ ها بر اساس فرآیند تولید وجود دارد:

1. بست‌ های ریخته‌گری (از جنس چدن)
2. بست‌ های فورج (از جنس فولاد آهنگری)

برخی از منابع به بست‌ های ریخته‌ گری چدنی به عنوان گزینه‌ ای برای کاهش هزینه‌ ها اشاره می‌ کنند. فرآیند ریخته‌ گری شامل ذوب فلز و ریختن آن در قالب است. در مقابل، بست‌ های فورج از طریق فرآیند آهنگری کوبشی تولید می‌ شوند که در آن، آهن گداخته شده تحت فشار و ضربه شدید قرار گرفته و شکل می‌ گیرد.

در نگاه اول، بست‌ های چدنی به دلیل قیمت پایین‌ تر ممکن است جذاب به نظر برسند. اما بررسی‌ های عمیق‌ تر، یک حقیقت مهم را آشکار می‌ سازد: بست‌ های چدنی در برابر ضربه و سقوط شکننده هستند و ممکن است به راحتی دچار آسیب و شکستگی شوند. این امر، یک ریسک ایمنی جدی در محیط‌ های کاری با ارتفاع بالا محسوب می‌ شود. از سوی دیگر، بست‌ های فورج فولادی، مقاومت مکانیکی و دوام بسیار بالایی دارند. این بست‌ ها در صورت سقوط از ارتفاع یا قرار گرفتن تحت فشار، به جای شکستن تنها دچار تغییر شکل می‌ شوند.

این تفاوت حیاتی، به درک یک تضاد در اطلاعات موجود منجر می‌ شود: در حالی که برخی منابع استفاده از بست‌ های چدنی را برای پروژه‌ های کوچک مجاز می‌ دانند، آیین‌ نامه‌ ها به صراحت بیان می‌ کنند که بست‌ های مورد استفاده در داربست نباید از جنس چدن باشند. یک پیمانکار حرفه‌ ای درک می‌ کند که صرفه‌ جویی اولیه در هزینه با انتخاب بست‌ های ریخته‌ گری چدنی، می‌ تواند منجر به افزایش ریسک حادثه، هزینه‌ های نگهداری و تعویض مکرر و در نهایت، تبعات حقوقی و مالی سنگین شود. بنابراین، انتخاب بست‌ های فورج فولادی، یک سرمایه‌ گذاری برای تضمین ایمنی، دوام و کاهش مسئولیت‌ های حقوقی در بلند مدت است.

جدول مقایسه جامع انواع بست‌ های داربست

راهنمای گام به گام نصب داربست با اتصالات

نصب صحیح داربست یک فرآیند تخصصی و دقیق است که نیازمند رعایت مراحل گام به گام و استانداردهای فنی است.

آماده‌ سازی: اولین قدم به سوی ایمنی

قبل از شروع به نصب، محل برپایی داربست باید به دقت مورد بررسی و آماده‌ سازی قرار گیرد. این مرحله شامل ارزیابی سطح زمین و اطمینان از سفت و محکم بودن آن است. اگر سطح زمین نرم یا ناهموار باشد، باید از ورق‌ های فلزی یا چهار تراش چوبی در زیر کفشک‌ ها استفاده شود تا بار به طور یکنواخت توزیع شده و از فرورفتن پایه‌ ها جلوگیری شود. همچنین، باید فاصله ایمن از خطوط برق فشار قوی رعایت شود. پس از آماده‌ سازی محل، تمام قطعات و ابزار مورد نیاز شامل لوله‌ ها، بست‌ ها، تخته‌ ها، و نردبان‌ ها باید در محل نصب چیده شده و از سلامت و استاندارد بودن آنها اطمینان حاصل شود.

برپایی: از پایه تا سکوی کار

• نصب کفشک و پایه‌ ها: فرآیند نصب با قرار دادن کفشک‌ ها بر روی زمین و سپس قرار دادن پایه‌ های عمودی (Standard) درون آنها آغاز میشود. پایه‌ ها باید به صورت عمودی و تراز نصب شوند تا ستون فقرات سازه به درستی شکل گیرد.
• نصب لوله‌ های افقی (لجر و ترانزوم): پس از نصب اولین ردیف پایه‌ ها، نوبت به اتصال لوله‌ های افقی می‌ رسد. لوله‌ های لجر (Ledger) که در طول داربست نصب می‌ شوند، باید حداقل به سه پایه عمودی متصل و محکم شوند تا پایداری لازم را فراهم کنند. سپس، لوله‌ های ترانزوم (Transom) که در عرض نصب می‌ شوند، به پایه‌ ها متصل شده و تکیه‌ گاه سکوی کار را ایجاد می‌ کنند.
• مهاربندی و بادبندها: برای افزایش استحکام و جلوگیری از حرکت و تکان خوردن داربست، از مهاربندی مناسب استفاده می‌ شود. این کار معمولاً با نصب لوله‌ های مورب (Brace) توسط بست‌ های گردان انجام می‌ گیرد. مهاربندی باید به طور منظم و در نقاط استراتژیک سازه به ساختمان اصلی نیز متصل شود.

تکمیل: نصب سکو و راه‌ های دسترسی

• نصب سکوی کار: تخته‌ های الوار (Plank) باید به صورت محکم بر روی ترانزوم‌ ها قرار داده شوند. عرض جایگاه کار نباید کمتر از ۰.۵ متر باشد. تخته‌ ها باید سالم و فاقد هرگونه ترک و پوسیدگی باشند و ضخامت یکسانی داشته باشند. فاصله بین الوارها نباید بیشتر از ۵ سانتی‌ متر باشد.
• نصب نرده‌ ها و پاخور: برای جلوگیری از سقوط کارگران و ابزارآلات، نرده‌ های حفاظتی (گارد ریل) در اطراف سکو نصب می‌ شوند. گارد ریل‌ های میانی باید در ارتفاع ۵۵ سانتی‌ متری و گارد ریل‌ های بالایی در ارتفاع ۱۱۰ سانتی‌ متری از سطح سکو نصب شوند. همچنین، برای جلوگیری از سقوط اشیاء، باید پاخور (Toe board) در لبه‌ های سکو نصب شود.
• نصب نردبان: برای دسترسی به سطوح مختلف داربست، باید از نردبان‌ های ایمن و استاندارد استفاده شود. نردبان نباید دست‌ ساز باشد و زاویه آن نسبت به سطح افق باید ۷۵ درجه باشد.

ایمنی در اتصالات داربست: فراتر از یک انتخاب فنی

پایداری یک داربست تنها به کیفیت قطعات آن وابسته نیست، بلکه رعایت دقیق الزامات فنی و استانداردهای ابعادی نیز نقشی حیاتی دارد. این الزامات نه تنها به افزایش ایمنی کمک می‌ کنند، بلکه مسئولیت‌های قانونی کارفرما و پیمانکار را نیز مشخص می‌ سازند.

استانداردهای ابعادی و فواصل مجاز

• فاصله پایه‌ ها: فاصله میان پایه‌ های عمودی (Standard) برای کارهای سنگین نباید از ۱.۸ متر و برای کارهای سبک نباید از ۲.۳ متر بیشتر باشد.
• فاصله لوله‌ های افقی (لجر): حداکثر فاصله عمودی مجاز بین لوله‌ های افقی (لجر) نباید بیشتر از ۲ متر باشد.
• عرض سکوی کار: پهنای جایگاه کاری که برای کارگران تعبیه شده، نباید کمتر از ۰.۵ متر باشد.
• فاصله از خطوط برق: داربست باید از خطوط برق فاصله ایمن داشته باشد. این فاصله برای خطوط کمتر از ۳۰۰ ولت حداقل یک متر و برای خطوط بین ۳۰۰ تا ۵۰,۰۰۰ ولت حداقل سه متر است.

از یک کارگاه سنتی تا یک صنعت قانونمند

داربست‌ بندی در گذشته ممکن است یک فعالیت تجربی و غیررسمی تلقی می‌ شد، اما امروزه این فرآیند تحت قوانین سخت‌ گیرانه و استانداردهای ملی قرار گرفته است. مقرراتی مانند “مبحث دوازدهم مقررات ملی ساختمان” و آیین‌ نامه‌ های وزارت کار، ابعاد، مواد و فرآیندهای نصب را به دقت تعیین کرده‌ اند.

مهم‌ تر از آن، این قوانین مسئولیت را به وضوح بر عهده کارفرما قرار می‌ دهند. ماده ۱۳۵ آیین‌نامه ایمنی کار به صراحت بیان میکند که “مسئولیت رعایت مقررات این آیین‌نامه بر عهده کارفرمای کارگاه بوده و در صورت وقوع هرگونه حادثه به دلیل عدم توجه کارفرما به الزامات قانونی، مکلف به جبران خسارات وارده می باشد”. این ماده قانونی نشان می‌ دهد که هرگونه حادثه ناشی از بست معیوب یا نصب غیرصحیح، صرفاً یک “اتفاق” نیست، بلکه نقض قانونی است که عواقب حقوقی و مالی سنگین و جبران‌ ناپذیری برای کارفرما به دنبال دارد.

این واقعیت، ماهیت کار داربست‌ بندی را از یک فعالیت تجربی به یک صنعت تخصصی و مسئولیت‌ پذیر تغییر داده است. بنابراین، استخدام یک “شخص ذی‌ صلاح” که با گذراندن دوره‌ های آموزشی و اخذ گواهینامه‌ های معتبر، دانش و مهارت کافی برای نظارت و اجرای ایمن داربست را دارد ، تنها یک پیشنهاد نیست، بلکه یک الزام قانونی است. انتخاب قطعات استاندارد و یک تیم متخصص، صرفاً یک تصمیم فنی نیست، بلکه یک استراتژی حیاتی برای مدیریت ریسک و مسئولیت حقوقی در پروژه است.

جدول الزامات ابعادی و فنی داربست‌ بندی (بر اساس آیین‌نامه‌ها و مقررات)

طول عمر، نگهداری و مقایسه با داربست مدولار

طول عمر مفید یک داربست سنتی فلزی، به عوامل متعددی بستگی دارد. به طور کلی، عمر مفید لوله‌ های داربست فولادی بین ۵ تا ۱۰ سال تخمین زده میشود. عواملی همچون کیفیت مواد اولیه، شرایط محیطی (رطوبت، مواد شیمیایی)، و نحوه استفاده و نگهداری، به شدت بر این طول عمر تأثیر می‌ گذارند.

برای افزایش عمر مفید و کارایی داربست، رعایت نکات نگهداری زیر ضروری است :

• بازرسی منظم: تمام قطعات، به ویژه بست‌ ها و لوله‌ ها، باید به صورت دوره‌ ای بازرسی شوند و در صورت مشاهده هرگونه آسیب مانند ترک، خمیدگی، یا زنگ‌ زدگی، فوراً تعویض یا تعمیر گردند.
• تمیز کردن: سطح لوله‌ ها و بست‌ ها باید تمیز و عاری از هرگونه آلودگی و مواد خورنده نگه داشته شود تا از زنگ‌ زدگی جلوگیری شود.
• انبارداری صحیح: قطعات داربست باید در مکانی مسقف و خشک و به دور از رطوبت و فشار نگهداری شوند. این امر به حفظ کیفیت قطعات و افزایش طول عمر آن‌ ها کمک میکند.

بررسی عمیق‌ تر در خصوص هزینه‌ ها نشان می‌ دهد که تصمیم‌ گیری صرفاً بر اساس قیمت اولیه قطعات میتواند در بلندمدت منجر به افزایش هزینه‌ های کل پروژه و خطرات جدی شود. همانطور که پیشتر اشاره شد، بست‌ های ریخته‌ گری چدنی ممکن است ارزان‌ تر از بست‌ های فورج فولادی باشند ، اما دوام و مقاومت کمتری دارند. انتخاب بست‌ های ارزان و بی‌ کیفیت ریسک شکستگی و نیاز به تعویض مکرر را بالا میبرد. این موضوع نه تنها هزینه‌ های نگهداری را افزایش می‌ دهد، بلکه خطر بروز حادثه را نیز به شدت بالا می‌ برد.

یک حادثه در کارگاه ساختمانی، می‌ تواند منجر به خسارات مالی هنگفت، از دست رفتن نیروی انسانی و توقف پروژه شود. در نتیجه، یک تصمیم خرید که صرفاً بر اساس قیمت اولیه (قیمت هر بست) اتخاذ می‌ شود، باید با هزینه‌ های کل پروژه، شامل ریسک‌ های ایمنی، هزینه‌ های نگهداری و احتمال جبران خسارت، سنجیده شود. در این تحلیل، بست‌ های استاندارد و بادوام (فولادی فورج) انتخاب اقتصادی‌ تر و عاقلانه‌ تر به نظر می‌ رسند.

داربست سنتی در برابر مدولار: انتخاب بر اساس پروژه

با ظهور سیستم‌ های داربست مدولار (Modular Scaffolding)، سوالی برای بسیاری از پیمانکاران مطرح می‌ شود: داربست سنتی بهتر است یا مدولار؟ پاسخ به این سوال به طور کامل به نوع و نیازهای پروژه بستگی دارد.

• داربست سنتی: انعطاف‌ پذیری بسیار بالایی در اشکال و ابعاد مختلف دارد و می‌ توان آن را برای پروژه‌ های با پیچیدگی معماری بالا تنظیم کرد. هزینه اولیه آن معمولاً کمتر است، اما نصب آن کند و زمانبر است. ایمنی این داربست‌ ها به شدت به مهارت و دقت تیم نصب‌کننده وابسته است.
• داربست مدولار: این سیستم‌ ها از اجزای پیش‌ ساخته با اتصالات استاندارد تشکیل شده‌ اند که سرعت نصب و جداسازی آن‌ ها را به شدت افزایش می‌ دهد. داربست‌ های مدولار به دلیل ساختار استاندارد خود، ایمنی ذاتی بیشتری دارند و ظرفیت باربری آن‌ ها به دلیل وجود عضوهای مورب ثابت بالاست. با این حال، هزینه اولیه آن‌ ها بالاتر است و در برابر پیچیدگی‌ های معماری کمتر انعطاف‌ پذیر هستند.

انتخاب بین این دو سیستم به نوع پروژه بازمی‌ گردد. برای پروژه‌ های بزرگ با اشکال ساده و نیاز به سرعت بالا، داربست مدولار گزینه بهتری است، در حالی که برای پروژه‌ های با معماری پیچیده، انعطاف‌ پذیری داربست سنتی آن را به گزینه‌ ای ایده‌ آل تبدیل میکند.

نتیجه‌ گیری و مزیت رقابتی شرکت ضمان

اتصالات داربست، فراتر از یک جزء ساده، قلب تپنده ایمنی و پایداری در هر سازه موقت به شمار می‌ روند. انتخاب صحیح آن‌ها، رعایت دقیق استانداردها و نصب توسط تیم متخصص، تنها یک تصمیم فنی نیست، بلکه یک استراتژی حیاتی برای موفقیت و ایمنی هر پروژه است. در دنیای امروز که قوانین و مقررات سخت‌ گیرانه‌ ای بر صنعت ساختمان حاکم است، بی‌ توجهی به این اصول می‌ تواند منجر به عواقب حقوقی، مالی و جانی جبران‌ ناپذیری شود. یک پیمانکار حرفه‌ ای می‌ داند که هزینه بالاتر برای قطعات استاندارد و تیم نصب ماهر، یک سرمایه‌ گذاری برای تضمین ایمنی و کاهش ریسک در بلند مدت است.

شرکت ضمان، با تکیه بر دانش فنی و سال‌ ها تجربه، مزیت رقابتی خود را بر ارائه محصولاتی بنا نهاده است که فراتر از استانداردهای رایج بازار هستند. ما با تمرکز بر عرضه بست‌ ها و لوله‌ های باکیفیت و استاندارد، مشاوره تخصصی بر اساس جدیدترین آیین‌ نامه‌ ها و مقررات ملی، و ارائه راهکارهای ایمنی جامع، به پیمانکاران کمک می‌ کنیم تا پروژه‌ های خود را با بالاترین سطح از ایمنی و اطمینان به سرانجام برسانند.

پرسش‌های متداول در مورد اتصال داربست ستنی

بست چهارپیچ بهتر است یا بست گردان؟

این دو بست کاربردهای متفاوتی دارند. بست چهارپیچ برای اتصالات صلیبی و ثابت در زاویه ۹۰ درجه استفاده می‌شود و استحکام بالایی دارد. در مقابل، بست گردان برای اتصالات در زوایای مختلف و مهاربندی مورب به کار می‌ رود و انعطاف‌ پذیری بیشتری را فراهم می‌ کند.

آیا بست‌ های چدنی استاندارد هستند؟

برخی منابع بست‌ های چدنی را برای کاهش هزینه معرفی می‌کنند ، اما از نظر فنی، این بست‌ ها در برابر ضربه شکننده بوده و مقاومت مکانیکی کمتری نسبت به بست‌ های فولادی فورج دارند. آیین‌نامه‌ های ایمنی به صراحت بیان میکنند که بست‌ های داربست نباید از جنس چدن باشند، چرا که در صورت شکستگی، ریسک حادثه را به شدت افزایش می‌ دهند.

نصب داربست چه مجوزهایی نیاز دارد؟

برپایی داربست نیازمند اخذ مجوز از مراجع ذی‌ربط است. علاوه بر این، باید پیش از نصب، توسط یک فرد متخصص (شخص ذی‌صلاح) مورد تایید قرار گیرد.

عمر مفید داربست چقدر است؟

عمر مفید لوله‌ های داربست فولادی بسته به عوامل مختلفی مانند شرایط محیطی، نحوه استفاده و کیفیت نگهداری، بین ۵ تا ۱۰ سال است. نگهداری صحیح و بازرسی منظم میتواند این طول عمر را به طور چشمگیری افزایش دهد.

نحوه انبارداری صحیح قطعات داربست چگونه است؟

قطعات داربست باید قبل از انبارداری تمیز شده و در مکانی مسقف و خشک به دور از رطوبت و مواد خورنده نگهداری شوند. این کار از زنگ‌ زدگی و آسیب دیدن قطعات جلوگیری کرده و عمر مفید آن‌ ها را افزایش میدهد.